Թուր­քիա­յին պետք է զս­պել: Ե­թե Ռու­սաս­տա­նը չզս­պի Թուր­քիա­յին, ա­պա նա չի էլ հասց­նի ան­գամ աչ­քը թար­թել, երբ ոչ միայն Ադր­բե­ջա­նը, այլև Ղրի­մը թուր­քա­կան նա­հանգ կդառ­նան: Միայն հի­մարն այդ­քան բան չի հաս­կա­նում:

Հա­յաս­տանն ու­նի բա­րո­յա­կան ի­րա­վունք Ար­ցա­խը ճա­նա­չե­լու որ­պես ան­կախ պե­տու­թյուն։ Սա շատ լավ պահ է ո­րո­շա­կի թես­տա­վո­րում ա­նե­լու հա­մար, այ­սինքն` չբա­վա­րար­վել միայն խոս­քե­րով, ա­նել գործ­նա­կան քայ­լեր։

Պե­տա­կան հա­մա­կարգ գո­յու­թյուն չու­նի, վար­չա­պե­տը բո­լո­րին հա­մո­զել է, որ կա ըն­դա­մե­նը մի մե­թոդ՝ աղ­մուկ և փո­ղո­ցա­յին պայ­քար: Կա խու­ժա­նա­պե­տու­թյուն, ո­րում հաղ­թում են գո­մի օ­րենք­նե­րը՝ ով բարձր է բա­ռա­չում, նա էլ հաղ­թում է:

Կար­ծում եմ, ժա­մա­նակն է՝ Սահ­մա­նադ­րու­թյամբ հս­տակ ամ­րագ­րել, որ հո­գե­կան լուրջ խն­դիր­ներ ու­նե­ցող ան­ձինք ի­րա­վունք չու­նե­ն զբա­ղեց­նե­լու քա­ղա­քա­կան բարձ­րա­գույն պաշ­տոն­ներ՝ վտան­գե­լով երկ­րի և ՀՀ քա­ղա­քա­ցի­նե­րի անվ­տան­գու­թյու­նը:

Մեր եր­կի­րը 10 տա­րի ա­ճել է. մի­ջին տա­րե­կան տն­տե­սա­կան ա­ճը ե­ղել է 10.5 տո­կոս, այդ ըն­թաց­քում աշ­խար­հում ե­ղել է նման ըն­դա­մե­նը 5 եր­կիր, այ­սինքն` մենք հն­գյա­կում ենք ե­ղել:

Վտանգն ա­մեն պահ գլխ­նե­րիս կախ­ված էր, բայց մեր ըն­տա­նի­քը պա­տե­րազ­մի ամ­բողջ ըն­թաց­քում մնաց Ար­ցա­խում: Ոչ միայն մենք, նաև՝ Ռո­բերտ Քո­չա­րյա­նի, Ար­կա­դի Ղու­կա­սյա­նի ըն­տա­նիք­նե­րը… Վտան­գա­վոր էր, բայց հաս­կա­նում էինք, որ օ­րի­նակ ենք:

ՀՀ անվ­տան­գու­թյան նոր ռազ­մա­վա­րու­թյան մեջ չկան ԼՂՀ բա­ռը և ԼՂՀ ժո­ղո­վուրդ բա­ռը, այլ կա ազ­գաբ­նակ­չու­թյուն: Սա բա­վա­կան հե­տաքր­քիր ձևով կապ­վում է ադր­բե­ջա­նա­կան հա­մայն­քի ներ­կա­յա­ցուց­չի վե­րա­կեն­դա­նա­նա­լու հան­գա­ման­քի հետ:

Ե­թե «Ֆուդ սի­թի» խա­նու­թի սե­փա­կա­նա­տե­րե­րը (ի դեպ, դա ինչ ան­վա­նում է Մոսկ­վա­յի հա­մար) խա­թա­րում են ազ­գա­մի­ջյան խա­ղա­ղու­թյու­նը Մոսկ­վա­յում, նրանց պետք է վտա­րել Մոսկ­վա­յից: Թող գնան ադր­բե­ջա­նա-հայ­կա­կան սահ­ման ու այն­տեղ ե­լույթ ու­նե­նան: Սա լուրջ է, ոչ թե կա­տակ: Այս­տեղ ձեզ հա­մար Սում­գա­յի­թը չէ։

Պատ­կե­րաց­նու՞մ եք, թե ինչ կա­նեին ար­ժա­նա­պա­տիվ այն երկ­րի գե­րա­գույն հրա­մա­նա­տար կոչ­վա­ծին, ո­րը տան­կե­րով, տար­բեր տրա­մա­չա­փի զի­նա­տե­սակ­նե­րով հրե­տա­կո­ծող թշ­նա­մու մա­սին այս­պի­սի տխ­մար հարց է տա­լիս. «Հնա­րա­վո՞ր է այդ մե­քե­նան են ու­զել վե­րա­դարձ­նել, դրա հա­մար են այդ գոր­ծո­ղու­թյու­նը սկ­սել» (ո­ղոր­մե­լին նկա­տի ու­նի ա­զե­րի­նե­րի ՈՒԱԶ-ը)... Հաս­տատ ո­տի տակ կտա­յին ու կսատ­կաց­նեին։

Եր­կար տա­րի­ներ ղե­կա­վա­րե­լով ԵՊՀ Եվ­րո­պա­կան ու­սում­նա­սի­րու­թյուն­նե­րի կենտ­րո­նը, կրե­լով այդ ար­ժե­քա­յին հա­մա­կար­գը և մաս­նա­կից լի­նե­լով Հա­յաս­տա­նում այդ ար­ժեք­նե­րի պաշտ­պա­նու­թյանն ու ամ­րապ­նդ­մա­նը, ինձ մոտ առն­վազն տա­րա­կու­սանք է ա­ռա­ջաց­նում Եվ­րո­պա­կան միու­թյան, Եվ­րո­պա­յի խոր­հր­դի և այլ հե­ղի­նա­կա­վոր կա­ռույց­նե­րի այն բա­ցա­հայտ և ան­թա­քույց ա­ջակ­ցու­թյու­նը, որ ցու­ցա­բեր­վում է Հա­յաս­տա­նի իշ­խա­նու­թյուն­նե­րի ա­պօ­րի­նի և հան­ցա­վոր գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րի նկատ­մամբ։